MENINO

Un nuevo pedazo de mi, una parte tuya que será nosotros.
Comienza el festival, una forma enorme de amarnos.
El hoy, el mañana y el siempre, es ya, estan aquí.
Todos en ti, tu que todavía no estas y, sin embargo,
ya estas en nuestras vidas inmerso por completo.
Un nuevo pedazo de ti, una parte mia que será tu y yo,
una nueva forma de amarnos, una verdadero festival.

Y OTRA VEZ PASARON CINCO MESES...

Otra vez más pasaron varios meses para que me sienta con animo para volver a escribir. Sabéis, dicen que los escritores que para escribir hay que estar jodido, pero bien jodido, y yo, sinceramente, no me encuentro de esa manera. Soy feliz. No es que orine colonia o vaya por la calle dando saltitos mientras silvo melodías retoñales, pero me siento feliz. Contento. Completo. Enamorado. Vivo. No voy a realizar aquí un ejercicio de exaltación de mi estado emocional pero es que cuando no ha sido así lo he manifestado y creo que la alegría se merece un huequito en este espacio. Para este 2010 deseo a todo el mundo felicidad, pero de la de verdad, de la que dura más de un décima de segundo, de la que sientes en cada espiración de aire. No sé, creo que con la que está cayendo nos lo debemos.

NADA DE BALDE

En ti non foi nada de balde.
Traio do cabo do mundo unha verdade.
En ti nada foi en balde.

Ancoro na tua xanela,
vixío o teu morno suor.
Agasállasme un bretemoso adeus
no meu solpor de soidade.

En ti non foi nada de balde.
Traio do cabo do mundo unha verdade.
En ti nada foi en balde.

Dende que fuxiron os teus ollos
eu, escorregueime no niño dos teus soños.
Dende que os teus ollos durmiron
eu, acurruqueime no berce dos teus anelos.

AMOR DE TARDE

Lo leen en alto para ti. Te he echado de menos a cada en punto, a cada y cuarto, a cada y media. Te he echado de menos en la oficina, frente a la nevera, en la cama...





Gracias Benedetti.

VIVIR DESVELADO

Cuando caminé despierto
ví pasos de solo el pie derecho.
Cuando viví en sueños
ví utopicos realistas.

Cuando caminé en sueños
soñé con estar despierto.

Cuando hablé desvelado
dijé palabras ensangrentadas.
Cuando escuché dormitado
escuché tarareos felices.

Cuando hablé despierto
soñé con estar dormido.

INFINIDAD

Infinidad de realidades por descubrir. Infinidad de belleza por hayar. Infinidad de verdades. Infinidad de riffs de guitarra por escuchar. Infinidad de abrazos que dar o recibir. Infinidad de peliculas que disfrutar. Y besos, infinidad de besos que me debes. Infinidad de sexo solidario. Y pasión. Infinidad de ruinas. De corazones rotos. Infinidad de frases cortas. Infinidad de afirmaciones y mentiras... Infinidad de desengaños. Infinidad de alegrías insulsas. Infinidad de pequeñas cosas tremendamete significantes. De sueños... Infinidad de pasesos. Infinidad de lugares. De viajes. De personas. Infinidad de gente que se cruce con nosotros. Infinidad de miradas, complices o no. Infinidad de poesía. De sentimiento e intensidad. Infinidad de sangre y rumores. Infinidad de tan-tans de un jembé. Infinidad de felicidad. De pena. Infinidad de seducción. De rechazo. Infinidad de infinidad. Infinidad... Infinidad.

TÚNEL DE SUEÑOS ROTOS.


Caminaba. Era la muchedumbre quién me llevaba. Sonaba música. A mi derecha, un lata de mejillones a medio acabar, ocupaba el trono que otro nadie había desechado. La música continuaba sonando y no lograba recordar el nombre del autor de la misma. Estaba demasiado abstraído para darme cuenta de que ibas de mi mano. Para ti todo era normal. Gente desconocida en sentido contrario. Mil caras. Una pena por cada cara. Mis ojos querían retener los gestos y las miradas. Demasiada gente miraba al suelo, - ¡Rápido o tendremos que esperar otros dos minutos!-, me dicías. De quién sería esa canción. Continúabamos caminanado y el caminar me envolvía en la mundana ola de almas. Me apretaste la mano fuertemente. Claro que me habías dicho algo, pero es que me había perdido en la canción, "...We all want to be big big stars...". Tantos extraños y tan poca curiosidad. Tantos sueños rotos. Yo llevaba a mi sueño de la mano. Miraba al mundo con los ojos abiertos. Ah! La canción era Mr. Jones. Montado en el veloz transportador de almas solo podía pensar en el dueño de la lata de conservas abandonada. Te miré. Me sentí afortunado. Volví a pensar en esa conserva y sentí que otro sueño desquebrantado agradecería su existencia.

POCAS PALABRAS

Poco que decir y tantas palabras sueltas. Muchos quilometros me llevó comprenderlo, más aún explicarlo. Puede ser la libertad, puede ser ella. O nada. O nadie. O una verdad. Puede que una mentira. Poco que decir y las palabras que digo bastan, pués a buen entendedor pocas palabras sobran. Amo tanto la vida. Amo tanto vivir que de vida me emborracho. Pocas señales y tantas pistas. Yo me condenaría a muerte... Todo lo que quiero o todo lo que vendrá. Pocas palabras son suficientes y yo no pierdo el tiempo. Vivo. Amo. Muero y renanazco. Buen entendedor, entiende mis letras, pues por ser mías, tuyas son y la vida nos las presta.

ELLA

Por que es así como quiero que sea, me detengo y la observo.
Por que es así como debe ser, le dedico un guiño de mis ojos.
Por que es así como me apetece, me levanto de la impasible silla y le regalo mi mejor abrazo.
Por que es así como lo imaginé, la escucho y me pierdo en un bosque de señales.
Por que toda una vida la busqué, hoy quemaré mi mapa del tesoro.
Por que la razón me lo advirtió, me cerró los ojos y yo continué soñando.
Por que es así como siempre debió ser, las manijas giran a la izquierda para recuperar lo ya perdido.
Por que no conozco otra forma, desconozco lo que antes de ella fui.
Por que las mañanas me lo dictan, abrí las ventanas y miré la perenne luz que veo en mi.
Por que me siento virgen, camino desnudo frente al mundo y el espejo.
Por que ya no vivo si no es en ella, me atrincheré en su corazón refugiándome de las inclemencias.
Por que tuvo que llegar, y de esperar la soledad se desesperó.
Por que no podía estar en suelo firme, sobre una nube la hallé a ella.

HONDO CAMINO HACIA NADA

Camina contra el viento el calor ansioso
que domina a la razón con fusta de miedo,
cabalga contra poniente el traidor pensamiento
y la vista nubla ante un futuro incierto.
Marcha aterecido, pálido por su locura,
abatido y funesto vivo de vivir hastiado.
Con los fangosos pasos que la soledad supura,
camina triste, pues de la felicidad ha renegado.